پسرنفله ی آمیراسمعل

پسرِنِفله یِ آ میراِسمعل

خودسرو کله یِ پُرنهُمه پَخل

بُرخو وشّهردِاونِ خو شِده

بُردِمثقال زه دأره پَل پَل

روزاوّل خو هَمَی دخترِکو

وَی مِگوفتن که برو کوتِ کتل

خور دِتو أینه نِدیدَی بلکه

او چه شِقّیِّ که دأری کشوَل

ژل زَه ور کأکُلِ خو سیخ شودِه

بُرچه مویون تو هَمِش هأیَه دِ مَل

بِه نِترسی که چه خأن گو مردم

فوق فوق اینجه تو هم خَی شو کَل

موخو تور مام اگر زِر بُر بِی

بهترِه از شملوک٬أدَمِ شَل

روغه جوشی مِخورِم یه عُمرِه

اگِه بِی نرمه یِ هم دزد و دغل

بله ره وَتّو به یه شرطِ مِگوم

که نِدی مور تو به یه بوسّ تغل

هولِکی هم نِشی و دَس پأچه

مورمیون دویِ نِگیری دِبغل

أخِه تو شهر چِنی رسم نِه یِ

راه مِرن گرده ی هم هُنچه جَمل

مخورن قُرتِ از او اوویِکی یو

مِگلونن دو سه قرصِ پفتل

دوو مگیرن زن و مردأرهم شور

تا خروس خو مزنن هَی خأگل

پِش رفیقون مو نِگی صقدی تو

گو بقربون تو شُم ور حَل حَل

علشِ شکرخدا گو مِرسی

علشِ ماشاا... گو ایول

دِهن خور ه هرچه که وألخشونی

خود تو بیشتر زنِکا خأن زه چَغل

مردم هم مارخو نِمشنأسن که
مارنِشو دأن که نگا ای خیتل

هوشِ خور ور خو نِه مونتا شملوک

بِه نِه مونوم دِپچات و مُجمل

موس موسُ و یِ که تونی پندأروم

زه ر بأد ار لو تو کنن خود چنگل

که به تَه کال بعیدَه یَه رِسی

توراگر شو کنن از شوشکه دِگَل

محمد حسین بهدانی

پدربزرگم میگه....

پدربزرگم میگه اون قدیما
باچیزایِ نداشته حال میکردیم
باداشته هامون آخه مثل آدم!
زندگی،بی فکروخیال میکردیم
زوم ،نمیکردیم رو هِلالِ یک ماه!
سعی، واسه روزیِ حلال میکردیم
یه شا«ه»می دزدید همه شاکی بودیم!
یاانقلاب!یاقیل و قال میکردیم
سوسول بازی تو کارمون نداشتیم
کی آرزوهای محال میکردیم؟
یه آرزو مون مثلاً،همین بود
که خیلی هم براش جدال میکردیم...
اینکه،دوتاجمعه می داشت هفته مون
تاهمه شو صرفِ عیال میکردیم!
نه،اینجوری نِگام نکن منحرف
فکرنکنی که عشق وحال میکردیم
مافکرامون مثبت هیجده نبود
باعشقِ مون کسبِ کمال میکردیم
فسفرایِ مغزِمون و کی حروم...
برا سرودن ازیه شال! میکردیم
ما عشقامون برایِ زندگی بود
که زندگی بااون روال میکردیم
مؤمنایِ دوآتیشه!نداشتیم
بادینِ مون خدایی حال میکردیم
مشکلِ مون خُرافه هاس،کاش می شد
خُشکه مقدّسی رو چال میکردیم
محمدحسین بهدانی

لب ترکنی از...

ازتک تک روضه هات غم می ریزد

مظلومیتت مرا بهم می ریزد

سریست غریبی ات وگرنه بانو

لب تر کنی از عرش حرم می ریزد


محمدحسین بهدانی