پسرنفله ی آمیراسمعل

پسرِنِفله یِ آ میراِسمعل

خودسرو کله یِ پُرنهُمه پَخل

بُرخو وشّهردِاونِ خو شِده

بُردِمثقال زه دأره پَل پَل

روزاوّل خو هَمَی دخترِکو

وَی مِگوفتن که برو کوتِ کتل

خور دِتو أینه نِدیدَی بلکه

او چه شِقّیِّ که دأری کشوَل

ژل زَه ور کأکُلِ خو سیخ شودِه

بُرچه مویون تو هَمِش هأیَه دِ مَل

بِه نِترسی که چه خأن گو مردم

فوق فوق اینجه تو هم خَی شو کَل

موخو تور مام اگر زِر بُر بِی

بهترِه از شملوک٬أدَمِ شَل

روغه جوشی مِخورِم یه عُمرِه

اگِه بِی نرمه یِ هم دزد و دغل

بله ره وَتّو به یه شرطِ مِگوم

که نِدی مور تو به یه بوسّ تغل

هولِکی هم نِشی و دَس پأچه

مورمیون دویِ نِگیری دِبغل

أخِه تو شهر چِنی رسم نِه یِ

راه مِرن گرده ی هم هُنچه جَمل

مخورن قُرتِ از او اوویِکی یو

مِگلونن دو سه قرصِ پفتل

دوو مگیرن زن و مردأرهم شور

تا خروس خو مزنن هَی خأگل

پِش رفیقون مو نِگی صقدی تو

گو بقربون تو شُم ور حَل حَل

علشِ شکرخدا گو مِرسی

علشِ ماشاا... گو ایول

دِهن خور ه هرچه که وألخشونی

خود تو بیشتر زنِکا خأن زه چَغل

مردم هم مارخو نِمشنأسن که
مارنِشو دأن که نگا ای خیتل

هوشِ خور ور خو نِه مونتا شملوک

بِه نِه مونوم دِپچات و مُجمل

موس موسُ و یِ که تونی پندأروم

زه ر بأد ار لو تو کنن خود چنگل

که به تَه کال بعیدَه یَه رِسی

توراگر شو کنن از شوشکه دِگَل

محمد حسین بهدانی