خوف ورجا

از بس که غمِ دل ره خود شعر هجا کِردوم

یَه عمرِ غزل خونی وَر خوف و 

رجا کِردوم

از روزِ که خندان مور یار از مو 

جدا کِردَه

را خور مونِ وَهولید از یار جدا

کِردوم

دوشینه که مَأتو بو،اشکون مو 

دِلَنگوو بو

مِه مَو نِمِدیدَی که از غصّه چِهآ

کِردوم

بأور نِمِکردوم که پیرِ غم وغصّا

شوم

تا دینه که تُو أینه مویون خو نِگا

کِردوم

خود زردیِ یِ رنگ خو أخِر چِکُنوم

مو کِه

برفونِ سفیدِ مور پَأرو به حنا 

کِردوم

پیرونِ قدیمی ما گفتن که بلایِ

زَه

خور رستمِ داشتوم مو أرمونِ

دو تا کِردوم

از صُبِ صَبا اینجه هر رو 

دِرحیم أبا

خور هُنچه چِه وأسَخته هَی بُر

زَنِکا کِردوم

بُر او که کُنوم ژیگل مویونِ 

جَجولَی خور

خود ژِل اینِ کور هُنچه سیخِ

ورهوا کِردوم

از احمدِ أوقونی دَس فروشِ

مَلّه ی ما

یه عینکِ دودی یِ بُر خو دست

وپا کِردوم

ور لوو مو شو سوز أخِر هر چه 

خیتلی یِ بو

از بس که جِوونوکو رِشخند شما

کِردوم

یَه روز که پنداشتوم یَه دختر مور

مَأیه

تا پِش مو رسیده ایر،هلگوک صدا

کِردوم

گفتوم که شُمأره ی خور وَر ما 

مِدَی همشیره

انگار طلب جو از او گشنه گدا

کِردوم

وَر گِشتِه و وَر سر مو خود کیفِ

خو کُتّوندِه

از زور خجألت خور تندِ دِ پنا

کِردوم

ویّادِ مو نومه باز از شرم وحیا 

زن مو

دیدوم که دِ حقّی مو بد جورِ جفا

کِردوم

مَستوم که دلی ر حتماً یه جوره

به دست أروم

تو دل خو بُر ای فکرِ سرویسِ

طلا کِردوم

أخِر چه مِدونستوم بأزار چِنِی

خَأشو

بُر او که نَسق دومدِه،هَی کوش

وکلا کِردوم

مونتا زن قونِع ره بأید دِ طِلا

گیرن

خود ادکلنِ أخِر ایر از خو رضا

کِردوم

از بس که بودوم خوشحال از رفعِ

بلا دوّم!!

مور خوو نِمِبو هرچی بُر خو اَلِه لا

کِردوم

شوو چِلّه غمِ دل رَه پِش دلبرِ

رعنا خو

تا صُبِ صَبا بیدار أوسونه صَنا

کِردوم

محمد حسین بهدانی

https://telegram.me/kashkoolebirjandi